De munten van oude type van de Bataafse Republiek werden in eerste instantie gehandhaafd maar mochten na 1808 niet meer worden aangemunt. Er kwam één uniforme muntwet voor het gehele koninkrijk met een dubbele standaard: gouden standaardmunten van twintig en tien gulden en zilveren standaardmunten van 50 stuivers (rijksdaalder, één gulden en een halve gulden in evenredigheid van het gewicht en het gehalte van de bestaande guldens).

Al snel komen er proeven op basis van het decimale stelsel met het portret van de Koning als beeltenis. Vanuit Frankrijk kwamen er nieuwe muntpersen en ook materiaal om ingedrukte letters op de rand te kunnen slaan. Dit laatste op verzoek van De Salneuve die de titel Méchanicien de S.M. le Roi de Hollande mocht dragen ter compensatie van het verlies van één van zijn vingers tijdens zijn werk en als blijk van waardering. De minister van financiën I.J. Alexander Gogel heeft zich veel met de nieuwe muntslag bezig gehouden.

Op 1 januari 1807 werden de munthuizen van de Bataafse Republiek opgeheven en werd het munthuis in Utrecht als centraal munthuis gehandhaafd, aangezien dit destijds het meeste uitgeruste munthuis van de Nederlanden was.  De muntmeester Gideon Langerak du Marchie Sarvaas bleef in functie. Op de nieuwe typen munten plaatste hij een bij als muntmeestersteken. Vele nieuwe ontwerpen zijn er in die tijd gemaakt maar ook bijna net zoveel afgekeurd. Officiële koperen of bronzen munten zijn uiteindelijk niet aangemunt.

De oorspronkelijke munten van de Verenigde Provinciën en de Bataafse Republiek werden op 17 september 1806 bij Koninklijk decreet volgens het volgende tarief vastgelegd: